İnsanın gerçek mutluluğu dışarıda değil, iç dünyasındadır. Günlük tutmak insanın pusulası olabilir. Başımızdan geçen olaylar arasında mutlu olanları özellikle vurgulayarak kâğıda dökersek bunları kalıcı kılmış oluruz.
Hayatın acıma nedir bilmez akışı içinde kendimizi unuturuz. Akış bizi kendisiyle beraber sürükler ve bir de bakarız ki hiç ummadığımız bir yere gelmişiz; aradan yıllar yıllar geçmiş ve bu süre içinde hiç öngörmediğimiz bir kişi olup çıkmışız. Hayat acıma nedir bilmez akışıyla bizi bir yerden bir yere sürüklerken, olduğumuz kişiden başka bir kişi yapar bizi.
Günlük tutmak, işte bu kendimizi unutma durumuna karşı bizi uyanık tutar. Günlüğümüz aracılığıyla düzenli aralıklarla kendimizle konuşur, kendimizi tazeleriz. Günlükler kendimizi sürekli izleme şansı sunar bize. Tutarlı bir hayat sürmemize yardımcı olur. Kendimizle sürekli iletişim halinde olmamazı sağlar. Günlük tutmak inanın hiç abartmıyorum, kendi hayat çizgimize daha bir hakim olur, kendi hayatımızın iplerini daha bir sıkı elimizde tutarız.
Günlükler bize kendimizi hatırlatır. Varlığımızı ve bu dünyada doldurduğumuz yeri unutmamızı önler.
Günlükler birer “röntgen filmi”dir ve en önemlisi hayata karşı uyarıcıdırlar. Unutkanlığa karşı birebirdir günlükler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder