Aziz Nesin’in “Yaşıyorum Demek” şiiri, varoluşun sıradanlığına karşı bir içsel uyanışın şiirsel yankısıdır. Şair, sabahın ilk saatlerinde kendi kapısını çalarak, kendine yabancılaşmış bireyin özüne dönüşünü simgeler. Bu eylem, yalnızca fiziksel bir karşılaşma değil; aynı zamanda bilinçle bilinçdışının, benlikle ötekinin buluştuğu bir metafizik eşiktir. Kapıyı açan “kendim”, varlığın kendiyle yüzleştiği anı temsil eder—Nietzsche’nin “kendine dönüş” çağrısının gündelik bir sabaha sızmış hali.
Şiirin merkezinde yer alan “bugün de yaşıyorum demek” ifadesi, yaşamın sürekliliğine değil, farkındalığına işaret eder. Yaşamak, burada biyolojik bir süreç değil; ontolojik bir tanımadır. Şairin kendini merak etmesi, Descartes’ın “düşünüyorum öyleyse varım” önermesini tersinden okur: “merak ediyorum, çünkü varlığımın izini sürüyorum.” Bu merak, insanın kendine dair bilgisinin eksikliğinden değil, varlığının anlamını sorgulama ihtiyacından doğar. Yaşamak, bu bağlamda, kendini bilmekle eşdeğerdir.
Şiirin yalnızlık vurgusu, modern bireyin içsel boşluğuna dokunur. “Benden başka yok kimsem, beni merak edecek” dizesi, varlığın toplumsal yankısının silinmişliğini gösterir. Bu yalnızlık, Heidegger’in “atılmışlık” kavramıyla örtüşür: birey, dünyaya fırlatılmıştır ve kendi anlamını kendisi üretmek zorundadır. Kimsenin merak etmediği bir varlık, yalnızca kendi merakıyla var olabilir. Bu durum, insanın öznel deneyimini evrensel bir varoluşsal sorumluluğa dönüştürür.
Sonuç olarak, “Yaşıyorum Demek” şiiri, yaşamın sıradan anlarında bile derin felsefi soruların yankılandığını gösterir. Aziz Nesin, ironik ve yalın diliyle, varoluşun en temel sorusunu gündelik bir sabaha yerleştirir: “Ben kimim ve neden buradayım?” Bu soru, şiirin her dizesinde yankılanır; çünkü yaşamak, yalnızca nefes almak değil, kendine dair sorular sormaktır. Ve belki de en hakiki yaşam, sabah kapını çaldığında, açanın gerçekten sen olduğunu fark etmektir.
Şiirin merkezinde yer alan “bugün de yaşıyorum demek” ifadesi, yaşamın sürekliliğine değil, farkındalığına işaret eder. Yaşamak, burada biyolojik bir süreç değil; ontolojik bir tanımadır. Şairin kendini merak etmesi, Descartes’ın “düşünüyorum öyleyse varım” önermesini tersinden okur: “merak ediyorum, çünkü varlığımın izini sürüyorum.” Bu merak, insanın kendine dair bilgisinin eksikliğinden değil, varlığının anlamını sorgulama ihtiyacından doğar. Yaşamak, bu bağlamda, kendini bilmekle eşdeğerdir.
Şiirin yalnızlık vurgusu, modern bireyin içsel boşluğuna dokunur. “Benden başka yok kimsem, beni merak edecek” dizesi, varlığın toplumsal yankısının silinmişliğini gösterir. Bu yalnızlık, Heidegger’in “atılmışlık” kavramıyla örtüşür: birey, dünyaya fırlatılmıştır ve kendi anlamını kendisi üretmek zorundadır. Kimsenin merak etmediği bir varlık, yalnızca kendi merakıyla var olabilir. Bu durum, insanın öznel deneyimini evrensel bir varoluşsal sorumluluğa dönüştürür.
Sonuç olarak, “Yaşıyorum Demek” şiiri, yaşamın sıradan anlarında bile derin felsefi soruların yankılandığını gösterir. Aziz Nesin, ironik ve yalın diliyle, varoluşun en temel sorusunu gündelik bir sabaha yerleştirir: “Ben kimim ve neden buradayım?” Bu soru, şiirin her dizesinde yankılanır; çünkü yaşamak, yalnızca nefes almak değil, kendine dair sorular sormaktır. Ve belki de en hakiki yaşam, sabah kapını çaldığında, açanın gerçekten sen olduğunu fark etmektir.
Çok merak ediyorum
kendimi
Başıma bir şey mi geldi
Öldüm mü kaldım mı
Hiçbir haber yok kendimden
Bu sabah kapımı çaldım
Kapıyı açan kendim
Bir süre kendime baktım
Bu güleç yüz bendim
Oh ne güzel bir sabah
Bugün de yaşıyorum demek
Benden başka yok kimsem
Beni merak edecek
Başıma bir şey mi geldi
Öldüm mü kaldım mı
Hiçbir haber yok kendimden
Bu sabah kapımı çaldım
Kapıyı açan kendim
Bir süre kendime baktım
Bu güleç yüz bendim
Oh ne güzel bir sabah
Bugün de yaşıyorum demek
Benden başka yok kimsem
Beni merak edecek
AZİZ NESİN
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder