hafızanın atlasında yolculuk

İnsan, Prometheus’un ateşini çalmaktan bu yana yalnızca bilgiye değil, deneyime de aç bir varlık olmuştur. Bu açlık, onu kutupların buzla mühürlenmiş sessizliğine, Halong Körfezi’nin sisli sularına, Venedik’in maskeler ardına gizlenmiş zamansız karnavalına sürükler. Kuzey Kutup Dairesi’ni aşarken bedenin ürperişi, yalnızca soğuğun değil, varoluşun sınırlarına temas etmenin yankısıdır. Buz denizinde yüzmek, yalnızca cesaretin değil, içsel bir arınmanın da ritüelidir; tıpkı antik çağlarda tanrıların ölümlülere bahşettiği sınavlar gibi.

Venedik’te karnaval, zamanın lineer akışını askıya alan bir Dionysos ayinidir. Maskelerin ardında kimlikler erir, birey kolektif bir rüyaya karışır. Burada, Apollon’un düzeni yerini kaotik bir özgürlüğe bırakır; çünkü seyahat, yalnızca mekânlar arasında değil, benlik katmanları arasında da bir geçiştir. Her adım, bir kimliğin çözülüşü, her dans, yeni bir benliğin doğuşudur. Bu dönüşüm, Platon’un mağarasından çıkışa benzer; gölgelerden gerçeğe, alışılmışın ötesine bir sıçrayıştır.

Halong Bay’ın tuzlu sularında yüzmek, Gaia’nın rahmine dönmek gibidir. Doğanın kadim kucağında, insan kendi kırılganlığını ve aynı zamanda sonsuzluğa açılan potansiyelini hisseder. Bu anlar, Heidegger’in “varlık”la yüzleşme anlarıdır; çünkü doğa karşısında insan, tüm yapay kimliklerinden sıyrılır, yalnızca bir “varlık” olarak kalır. Ve işte tam da bu yalınlıkta, gerçek bir yenilenme başlar: ruhun kabuğunu çatlatan bir içsel ilkbahar.

Her yolculuk, Homeros’un Odysseia’sı gibi, dışsal bir rotanın ötesinde içsel bir keşiftir. Anılar, belleğin pusulasında parlayan yıldızlar gibi yön gösterir; kimi zaman fırtınalı, kimi zaman dingin sularda. Elbette ki sıkıntılar da olur; tıpkı Sisifos’un taşını yeniden ve yeniden yuvarlaması gibi. Ancak bu çile, varoluşun anlamını derinleştirir. Çünkü gezmek, yalnızca yer değiştirmek değil, zamanın, mekânın ve benliğin sınırlarını aşarak, insanın kendi mitolojisini yazmasıdır.