ıssızlığın tanınmaz yüzü

Issızlık, yalnızlığın çıplak hali değildir; o, varlığın kendine dönme zorunluluğudur. Tanımadığım bu ıssızlık, ne sessizlikle ne de boşlukla açıklanabilir. O, sesin yankılanmadığı, düşüncenin bile kendine çarpıp geri dönmediği bir iç çöl gibidir. İnsan, kendini tanımaya çalışırken karşılaştığı bu ıssızlıkta, benliğin sınırlarını değil, sınırların ötesindeki belirsizliği keşfeder. Tanımadığım bu ıssızlık, bana kendimi değil, kendim sandığım şeyin ne kadar yabancı olduğunu gösteriyor.

Bu ıssızlık, mekânın değil, anlamın terkidir. Eşyalar yerli yerinde durur, insanlar konuşur, zaman akar; fakat anlam, bir gölge gibi çekilmiştir. Felsefenin en kadim sorusu olan “neden varım?” bu ıssızlıkta yankı bulmaz; çünkü sorunun kendisi bile artık bir yabancıdır. Tanımadığım bu ıssızlık, varoluşun değil, varlığın anlamını yitirdiği bir düzlemdir. Burada düşünce, kendi köklerinden kopar, kelimeler anlamlarını yitirir, ve insan, kendine dair bildiği her şeyi sorgulamak zorunda kalır.

Issızlık, yalnızca dışsal bir terk edilmişlik değil, içsel bir çözülmedir. Tanımadığım bu ıssızlık, bana kendimi değil, kendiliğimi unutturuyor. Hafıza, bu boşlukta bir yük haline gelir; çünkü hatırlamak, bir bağ kurmaktır, ve bağlar burada çözülmüştür. Her şey yerli yerinde ama hiçbir şey yerinde değil. Bu çelişki, varoluşun en çıplak hâlidir: anlamın çekildiği yerde, insan yalnızca bir izdir; neye ait olduğu belirsiz, neyi temsil ettiği meçhul bir iz.

Ve nihayet, bu ıssızlıkla yüzleşmek, onu tanımak değil, onun tanıyamadığı biri olmaktır. Tanımadığım bu ıssızlık, beni tanımıyor; çünkü ben, onun tanıyabileceği bir varlık olmaktan çıkmışım. Belki de ıssızlık, tanınmamakla değil, tanıyamamakla başlar. Bu metin, bir tanıma çabası değil, bir tanınmama kabulüdür. Ve belki de en derin felsefi hakikat, insanın kendini tanımaya çalışırken, tanınmayan bir ıssızlıkta kaybolmasıdır.