Anılar kavrıyor içimizi, bırakıyoruz kendimizi onlara. Biliyoruz: “Bir girdiğimiz ırmağa bir daha giremeyiz.” Ama yine de hiç olmazsa düşüncelerimizde o ırmağın sularını durdurmak istiyoruz. Geçmişi anmakta, geçmişin en acı günlerini bile anmakta acılı bir tat var. Seviyoruz biz o tadı, acısını da seviyoruz. Geçmişi anarak ırmağı durduracağaığımız, bir günümüzü bir daha yaşayacağımızı sanıyoruz. Anlıyoruz bunun olmayacağını, olamayacağını; gene de sarılıyoruz o düşe.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder