Hatıraların perdesi açılınca hissettiğim o yürek serinletici rüzgar nereden çıkıp gelir? İyi şeyler ve insanlık bulmak istediğinde neden hep hatıraların ırmağına serper insan ağlarını? Geçmişte yaşadığımız günler, günlerimize karışan insanlar, dokunduğumuz varlıklar, gezindiğimiz mekanlar damağımızda benzersiz ve asla kaybolmayan bir tat olarak durur. Bunaldıkça, oyunlarına koşan bir çocuk gibi anılara döneriz. Onların yalnız hatıralarda kaldığını düşünmekse hüzün verir çoğu zaman. Yalnız yazmak o müthiş tadı uzun süre yaşatabilir insana.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder