Geçmedi bir türlü. Sıkışıyoruz, sonra şükrediyoruz. Sabrımız tükeniyor, sonra sabırsızlığımıza kızıyoruz. Hareket etmenin değerini edemeyince öğrendik, doğanın iyileştirdiğini hatırladık. Bir cafe'de buluşalım demiyoruz, yürüyüşe çıkalım, ben kahve yaparım park'ta buluşalım diyoruz. Kuş seslerini duyuyoruz.
Maskelere alışsakta hep hatırlatıyor, neyin değiştiğini. Birisine fazla yaklaşmamak için geri çekildiğimizde ezberimizdeki her şey bizden korkuyor diyor, sonra belki benim korktuğumu düşünüyor belki de diyoruz. Kafalar çok karışık, duygularımız bulanık sular gibi. Hepimiz zorlanıyoruz.
Değişim, adaptasyon zordur. Değişim dönemleri beni ne zaman sıkıştırsa, içimde bir şey yükselir, göğüsüme oturur, sıkıştırır. Bağırmak isterim sesim çıkmaz. Söküp atmak isterim, ucunu bulamam. O sonu gelmeyecek gibi gözüken ama mutlaka sonunun geldiğini defalarca gözlemlediğim karanlık tünellerden geçerken her zaman yazıya sığındım.
Yazı anlamlandırdı anlamı olmayanları, içime bir pencere açıp nefes almamı sağladı, hep beni ayakta tuttu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder