Yazmak, gizemli, tutkulu ama yorucu bir serüven; bu yüzden biraz aşka benzer. Aşk gibi birçok tanımı vardır. Ben, “beynin kendine yönelttiği hırslı dikkatten doğan, güçlü bir boşalma isteği” şeklinde özetlenebilecek olanı yeğlerim. Çünkü yazmak tek başına, tutkuyla, acı çekerek yapılır ve çoğu kez -yine aşk gibi- mutlu sonla bitmez. Yazmak dediğimiz bu kışkırtıcı eylem kimi zaman başka hayatlara duyduğumuz özlemden, kendimizden farklı birisi olma hayalinden doğar, kimi zamansa hayatımızda bulamadığımız ilahiliği edebiyatta aramanın bir biçimi olarak önümüze çıkar. Yazmak bazen de günahlarımızı bağışlatmanın, ruhsal arınmamızı sağlamanın etkin bir yoludur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder