şiirin ontolojik yankısı

Şiir; ruh kıpırtılarının, içe dönük bir yaratılışın duygularını ham madde olarak kullanmasıyla meydana getirdiği bir söz sanatıdır. 

Şiir, insan ruhunun en derin kıvrımlarında yankılanan bir iç sesin, kelimeler aracılığıyla dışa vurumudur. Bu sanat, yalnızca anlamın değil, biçimin de estetikle yoğrulduğu bir yaratım sürecidir. Şair, varoluşun sancılarını, zamanın tortularını ve duyguların en ham halini bir potada eriterek, sözcükleri birer simgeye dönüştürür. Her dize, bir iç hesaplaşmanın, bir sezginin veya bir metafizik arayışın izini taşır; şiir bu yönüyle, düşüncenin ve duygunun sınırlarını zorlayan bir edebi ritüeldir.

Şiirsel yaratım, salt bir anlatım biçimi değil, aynı zamanda bir varlık biçimidir. Şair, kelimeleri seçerken yalnızca anlamı değil, sesin titreşimini, ritmin yankısını ve imgenin çağrışım gücünü de gözetir. Bu titizlik, şiiri gündelik dilin ötesine taşır; onu bir düşünce mimarisi, bir duyuş haritası kılar. Her kelime, bir evrenin kapısını aralar; her metafor, bilinçaltının karanlık dehlizlerinde bir ışık huzmesi gibidir. Şiir, bu bağlamda, insanın kendini tanıma çabasının en rafine biçimlerinden biridir.

Şiirsel dil, sıradan anlatımın ötesine geçerek, anlamın çok katmanlı yapısını ortaya koyar. Bir dizede hem tarih hem mitoloji, hem bireysel acı hem kolektif hafıza iç içe geçebilir. Şair, bu yoğunluğu taşıyabilmek için yalnızca dilin değil, kültürün, felsefenin ve estetiğin de yükünü omuzlar. Şiir, bu nedenle, yalnızca duyguların değil, düşüncenin de bir ürünü olarak varlık kazanır. Onun entelektüel boyutu, okuyucuyu pasif bir izleyici olmaktan çıkarıp, metnin içinde aktif bir yorumcuya dönüştürür.

Şiir, insanın evrenle kurduğu en mahrem diyalogdur. Bu diyalogda kelimeler, yalnızca araç değil, aynı zamanda özneye dönüşür. Şair, bu özneleşmiş kelimeler aracılığıyla varoluşun anlamını sorgular, zamanın ve mekanın ötesine geçer. Şiir, bu yönüyle, hem bir içsel yolculuk hem de bir estetik başkaldırıdır. Ruhun kıpırtıları, bu başkaldırının ilk kıvılcımıdır; ve her şiir, bu kıvılcımın bir yankısı olarak, insanın kendine ve dünyaya dair en derin sorularını dile getirir.