hindistan

Tamamı renklerle boyalı bir hayat Hindistan. Kadınlar, rengarenk sarilerine sarınıp, burunlarında hızmalarıyla dolaşıyorlar. Erkekler, iki kulaklarına da küpe takıp başlarına rengârenk sarıklar doluyorlar. Hintli yazar Kushwant Singh bu gazete evlilikleri konusunda başından geçen bir olayı şöyle anlatıyor: “Birkaç yıl önce Delhi’den Bhopal’e giden bir gece treninde yolculuk yapıyordum. Beş yataklı bir kompartımandı, aşağıda üç, üstte ise iki yatak vardı. Üsteki yataklar bir profesör adını rezerve edilmişti. Trenin kalkış saatinden az önce kalabalık bir topluluk, bir adamla birlikte sarisiyle başını örtmüş bir genç kız getirdi trene. Üstteki yatakların arasındaki mesafeyi görünce hayal kırıklığına uğradılar. Yeni evli çifte bir jest yapmak için üstte yatabileceğimi söyledim. Trenin ıslığı duyulunca gürültü, patırtı ve gözyaşları arasında kalabalık grup trenden indi. Tren kalkar kalkmaz, yeni gelin burnunu siler gibi yaparak yüzünü açtı. Kulak kabartınca, birbirlerini hiç tanımadıklarından doğduğunu anladım. Birbirleri hakkında hiçbir şey bilmedikleri için koyu bir muhabbete daldılar. İnekler Hindistan’ın her yerinde kutsal sayılıyor. Çünkü inanışlarına göre onlar, zenginlik ve bereket tanrıçası “Lakshimi”nin yeryüzündeki temsilcileri. Bu nedenle, istedikleri gibi dolaşmalarına izin veriliyor. “Caynacılık” mezhebinin felsefesi ise daha da ilginç. Öyle ki, herhangi bir sinek ya da böcek içeri kaçıp ölebilir diye, ağızlarına bir bez parçası gerip, daima onunla dolaşıyorlar. Her şey sokaklarda; ibadet, traş, ölülerin yakılması, alışveriş ve yine ibadet. İbadet eden insanlar,  yapraklardan küçük çanaklar yaparak içine bir mum yerleştiriyorlar.  Ganj’a sunulan bu ışıklar o kadar güçsüz, o kadar iğreti ki, en ufak bir rüzgârda veya dalgada devrilip sulara gömülüyor. Ama hiç bıkmadan kutsal suya ışık sunmaya devam ediyorlar. Ganj Nehri’nin suyunu bir bardağa koyun, üzerini kapatın ve aylarca bekletin su hep aynıdır. Yosunlanmaz ve bozulmaz; çünkü bu su kutsaldır.