bağımlılıklarından özgürleş. kendini bul, kendinle ol

 Bağımlılık, insanın kendinden uzaklaşmasının en incelikli biçimidir; dışsal bir nesneye, alışkanlığa ya da düşünceye yönelmiş her eğilim, özbenliğin sessizce terk edilişidir. Bu terk ediş, çoğu zaman fark edilmez; çünkü bağımlılık, bir ihtiyaç kılığına bürünerek varlığın merkezine yerleşir. Oysa özgürleşmek, yalnızca bu bağları koparmak değil, onları tanımak ve anlamlandırmaktır. Zira insan, ancak neye bağımlı olduğunu fark ettiğinde, neye ait olduğunu da keşfetmeye başlar. Bu keşif, bir kopuş değil; bir dönüş, bir içsel uyanıştır.

Kendini bulmak, dışsal tanımlardan sıyrılmakla başlar. Toplumun, kültürün, geçmişin ve arzuların giydirdiği kimlikler, çoğu zaman benliğin üzerini örten birer maskedir. Bu maskeleri çıkarmak, acı verici ama gerekli bir eylemdir; çünkü hakikat, konforun değil, çıplaklığın içindedir. Kendini bulmak, bir varış değil; bir yolculuktur—her adımda biraz daha soyunmak, biraz daha sadeleşmek. Bu sadeleşme, yalnızlaşmak değil; kendinle kalabilmenin zarif cesaretidir. Ve bu cesaret, bağımlılıklardan özgürleşmenin en derin tezahürüdür.

Kendinle olmak, sessizliğe tahammül edebilmektir. Dış dünyanın gürültüsünden arındığında, insan kendi iç sesini duymaya başlar; bu ses, ne yüksek ne alçaktır—yalnızca hakikidir. Kendinle olmak, bir inziva değil; bir içsel diyalogdur. Bu diyalogda, geçmişin yankıları, geleceğin soruları ve şimdinin cevapsızlığı bir araya gelir. Ve insan, bu karmaşanın içinde bir denge kurar; çünkü kendinle olmak, yalnızca kendini dinlemek değil, kendini anlamaktır. Anlamak ise, özgürleşmenin en incelikli biçimidir.

Son kertede, bağımlılıklardan özgürleşmek, kendini bulmak ve kendinle olmak, insanın varoluşsal bütünlüğünü yeniden tesis etme çabasıdır. Bu çaba, dışsal başarılarla değil; içsel sadakatle ölçülür. Kendine sadık kalmak, en zor ama en asil duruştur. Çünkü insan, ancak kendine döndüğünde, dünyaya anlamlı bir şekilde katılabilir. Ve bu katılım, bir eylem değil; bir varlık hâlidir. Bağımlılıklardan arınmış, kendini bulmuş ve kendisiyle barışmış bir insan, artık yalnızca yaşayan değil; var olan bir insandır.