Ruha daha iyi gelebilen ne olabilir ki?

Ruha daha iyi gelebilen ne olabilir ki? Belirli aralıklarla aynı ağacın veya çiçeğin başına gidin, adım adım şahit olun çiçeklerin büyümesine, lalelerin soğanlarından çıkması…

Ağaç dallarındaki tomurcuklara, henüz uçları yeni yeni çıkan lale ve sümbüllerin yapraklarına baknı. Günden güne nasıl da büyüyüp canlandıklarını izleyin. 

 

 Ruh, bedenin taşıdığı değil; zamanın içinde sürüklediği bir özdür. Yorgunluğu kaslarda değil, sessizlikte birikir. Ve insan, ne zaman ki kendi iç sesini duyamaz hâle gelir, işte o zaman ruhun çatlakları görünür olur. Peki, ne iyi gelir bu derin suskunluğa? Ne onarır görünmeyen yaraları? Belki bir kelime, belki bir bakış, belki de yalnızca bir duruş. Çünkü ruh, gürültüyle değil; incelikle iyileşir. Ona iyi gelen şey, çoğu zaman söylenmeyen ama hissedilen bir varlıktır.

Ruhun iyileşmesi, bir eylemle değil; bir hâl ile mümkündür. Bir ağacın gölgesinde oturmak, bir rüzgârın yönünü izlemek, bir çiçeğin açışını sessizce seyretmek… Bunlar, dışarıdan sıradan görünse de içeride bir devinim başlatır. Çünkü ruh, doğanın ritmiyle uyumlanmak ister. Ona iyi gelen şey, zamanın acele etmediği anlarda gizlidir. Ne başarı ne alkış; yalnızca varoluşun kendisi. Ve insan, ne zaman ki bu varoluşla temas kurar, ruhun çatlaklarında ışık sızmaya başlar.

Bazen bir şarkı, bazen bir kitap, bazen de bir suskunluk ruha iyi gelir. Çünkü ruh, anlam aramaz; yalnızca tanınmak ister. İçindeki karmaşayı bir başkasının cümlesinde bulduğunda, yalnız olmadığını hisseder. Ve bu his, iyileştirici bir dokunuş gibidir. Ruh, kendini yeniden hatırladığında değil; kendini yeniden hissettiğinde iyileşir. Ona iyi gelen şey, kendine dönmeyi mümkün kılan her şeydir—bir hatıra, bir dua, bir gözyaşı.

Sonunda insan şunu fark eder: ruha iyi gelen şey, dışarıdan gelen değil; içeriden doğandır. Bir kabulleniş, bir affediş, bir bırakış… Bunlar, ruhun en derin katmanlarına ulaşan sessiz devrimlerdir. Ve bu devrim, ne zaman ki gerçekleşir, insan artık yalnızca yaşamaz—hisseder, bağ kurar, şükreder. Ruh, kendine döndüğünde iyileşir. Ve ona iyi gelen şey, o dönüşün kendisidir.