İnsan, hayatı boyunca birçok yüzle karşılaşır; dostlar, aşklar, düşmanlar… Ama en derin karşılaşma, aynaya baktığında olur. Zamanla değişen sadece saç rengi ya da bakışlar değildir; değişen, kabukların altındaki özdür. Her yeni deneyim, her kırılma noktası, insanı kendine biraz daha yaklaştırır. Ve bir gün, hiç beklemediği bir anda, tanımadığı bir duygunun içinde kendini bulur: “Bu da benimmiş,” der, şaşkınlıkla.
Çünkü ne kadar uzağa giderse gitsin, ne kadar çok rol oynarsa oynasın, insan hep aynı kişiye döner. Kendi sesine, kendi sessizliğine, kendi yarasına. Dışarıda aradığı cevaplar, aslında içinde yankılanır. Ve belki de en büyük keşif, başkalarında değil, kendinde başlar.
İnsan ne zaman yalnız kalsa, ne zaman gece sessizleşse, hep aynı kişiyle karşılaşıyordu. Kendiyle.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder