kendinsin

 
Kendinsin. Ne eksik ne fazla, ne başkasının gölgesi ne de bir kalıba sığan şekil. Sen, zamanın içinde yoğrulmuş, yaşanmışlıkların izini taşıyan bir varlıksın. Her kırığın, her suskunluğun, her taşan gözyaşın seni sen yapan harflerdir. Başkalarının aynasında kendini aramaktan vazgeçtiğin anda başlar hakiki varoluşun. Çünkü sen, başkalarının seni görmek istediği hâl değil; kendi iç sesinin yankısı, kendi karanlığının içindeki ışığın ta kendisisin.

Kendinsin. Yani, geçmişinle barışık, geleceğinle cesur, bugününle dürüst bir hâl. Ne zaman ki başkalarının doğrularını kendi pusulan sanırsın, işte o zaman kaybolursun. Ama ne zaman ki kendi yönünü, kendi acılarınla, kendi sevinçlerinle çizersin, işte o zaman var olursun. Kendin olmak, bir başkaldırı değil; bir teslimiyet değil; bir uyanıştır. En derin uykudan, en sessiz çığlıkla uyanmaktır. Ve o uyanış, seni hayata değil, kendine döndürür.

Kendinsin. Yani, hatalarınla, eksiklerinle, tamamlanmamış cümlelerinle bir bütünsün. Kusursuzluk değil seni değerli kılan; aksine, her tökezleyişin, her yeniden kalkışın seni eşsiz kılar. Çünkü sen, başkalarının onayına muhtaç bir siluet değil; kendi içinden doğan bir hakikatsin. Ve bu hakikat, ne alkışla büyür ne eleştiriyle küçülür. O, yalnızca seninle var olur; seninle nefes alır; seninle anlam bulur.

Kendinsin. Ve bu, sahip olabileceğin en büyük özgürlüktür. Çünkü kendin olduğunda, hiçbir rol seni sınırlayamaz; hiçbir maske seni boğamaz. Hayat, seninle konuşur; rüzgâr, seninle eser; zaman, seninle akar. Kendin olmak, bir varoluş biçimi değil; bir direniş biçimidir. Ve sen, bu direnişin en sessiz ama en güçlü sesisin. Unutma: başkası olmak kolaydır, ama kendin olmak—işte o, gerçek cesarettir.