ayrılık da sevdaya dahil

Büyük, yürekli, kimseye aldırmadan ve korkmadan yaşanan o unutulmaz aşklar... Araya giren zaman ve imkânsızlıklar, yaşanan bu büyük aşklara gölge düşürebilir mi? Paylaşılanlar bir çırpıda unutulur mu? O tutkuyla yanan kalpler, zamana karşı koyabilir mi? Ne diyor Atilla İlhan; "ayrılık da sevdaya dâhil/çünkü ayrılanlar hâlâ sevgili... Bir bitiş değildir ayrılık, yalnızca duruluş... Duygu ile mantığın, sezgilerle gerçeğin, spontane çıkışlarla sakinliğin ya da ruh ile beynin o akıl almaz birlikteliği.

Sevda, yalnızca kavuşmanın değil; ayrılığın da içinden geçen bir varoluş hâlidir. Çünkü gerçek sevgi, süreklilikle değil, iz bırakmakla ölçülür. Ayrılık, sevdanın sonu değil; onun başka bir biçimde var olmaya devam etmesidir. Seven, ayrıldığında eksilmez; dönüşür. Ve bu dönüşüm, acının değil, anlamın derinliğinde gerçekleşir. Ayrılık, sevdayı yok etmez—onu zamandan bağımsız bir hâle taşır.

Ayrılık, sevdanın sınavıdır. Kavuşmak, arzunun tatmini; ayrılmak ise sadakatin sessiz ispatıdır. Birlikteyken söylenemeyen sözler, ayrılıkta yankılanır; dokunulamayan duygular, uzaklıkta şekil bulur. Sevda, ayrılıkla sınandığında, yüzeysel olan silinir; geriye yalnızca özü kalır. Ve o öz, zamanla değil, hatırlamayla yaşar. Ayrılık, sevdayı öldürmez; onu hafızaya mühürler.

Her ayrılık, bir içsel göçtür. İnsan, sevdiğinden değil; kendinden ayrılır aslında. Çünkü sevda, karşıdaki kişide değil; onun sende bıraktığı izdedir. Ayrıldığında, o izle baş başa kalırsın. Ve bu baş başalık, bir yalnızlık değil; bir içsel çoğalmadır. Ayrılık, sevdayı dışarıdan değil, içeriden büyütür. Çünkü sevda, en çok yokluğun içinde derinleşir.

Ve nihayet, “ayrılık da sevdaya dâhildir” demek, sevdanın yalnızca varlıkla değil, yoklukla da anlam kazandığını kabul etmektir. Sevda, bir sahiplenme değil; bir tanıklık biçimidir. Ayrıldığında bile sevmeye devam ediyorsan, sevdan artık zamana değil, varoluşa aittir. Ayrılık, sevdayı eksiltmez; onu zamansızlaştırır. Ve zamansız olan her şey gibi, o sevda da artık ölümsüzdür.