Sen benim; Yaradan’dan ötürü yaradılanı sevişim.....

Bir gün Mevlâna eve girer ve hanımı ona sorar;

" Bu kadar Aşıksın Mevlâ'ya, şükürler olsun bu Aşkı yaşayıp yaşatana..! Peki bana ne kadar Aşıksın..?" der.

Mevlâna hanımına şöyle der;

“Sen benim; Yaradan’dan ötürü yaradılanı sevişim,

Bir adım gelene on adım gidişimsin...

Ve herkesi olduğu gibi kabul edişimsin.

Sen benim; yalandan ve sahteden kaçışım,

Riyadan bıkışım, gerçeği arayışımsın...

Ve nihayet doğrunun tadına varışımsın.

Sen benim; haksızlığa ve zulme baş kaldırışım,

Mazluma kucak açışım, zalime düşmanca bakışımsın...

Ve mağdurdan yana tavır alışımsın.

Sen benim; bugünüme şükür ve yarınıma dua edişim,

Azla yetinişim, çoğa göz dikmeyişimsin...

Ve kapanmayan avuç içimsin.

Sen benim; hayat ve kaderle inatlaşmam,

Ekmek için kavgam, bitmek tükenmek bilmeyen davamsın...

Ve zorluklara karşı yılmayışımsın.

Sen benim; menfaate ve çıkara tepkim,

Almak için verene öfkem, ille de karşılık bekleyene lanetimsin...

Ve alayına isyan edişimsin.

Sen benim; ahlaksızlık ve yozlaşmayla mücadelem,

Para için kendini satana küfredişim, başkalaşana verip veriştirişimsin...

Ve eskiyi özleyişimsin.

Sen benim; duygusal yaradılışım,

En ufak şeyi kafaya takışım, kolay unutamayışımsın...

Ve bundan bir türlü sıyrılamayışımsın.

Sen benim; sonsuz sadakatim,

Merhametim, hissiyatım, şefkatimsin...

Ve aman diyene yüz çevirmeyişimsin.

Sen benim; her şeye rağmenim,

Asla pes etmeyişim, başımı öne eğmeyişimsin...

Ve ümidimi yitirmeyişimsin.

Sen benim; yaşama ülküm,

Namusa olan düşkünlüğüm, namussuzluğa küskünlüğümsün...

Ve gururum, onurumla olan bütünlüğümsün.

Sen benim; karakterim ve kişiliğim,

Fikrim, hissimsin...

Ve hayata bakışımsın.”