ben ne yaptığım zaman kendimi mutlu ve değerli hissediyorum?

Mutluluk ve değer hissi, insanın varoluşuna dair en kadim sorulardan biridir; ne zaman ki birey yaptığı eylemle kendi içsel yankısını bulur, işte o an, yaşamın anlamı bir nebze belirginleşir. Ben, kendimi en çok, zihnimle dünyayı yeniden kurduğumda, kelimelerle düşünceleri şekillendirdiğimde, varlığımı bir iz gibi zamanın dokusuna işlediğimde mutlu ve değerli hissederim. Çünkü üretmek, yalnızca bir sonuç değil, aynı zamanda bir tanıklıktır: kendi varlığıma, kendi düşüncelerime ve kendi zamanımın ruhuna tanıklık.

Bir fikri doğurmak, onu büyütmek ve nihayetinde paylaşmak; bu süreç, insanın kendini aşma çabasıdır. Ne zaman ki bir metin yazıyorum, bir kavramı çözümlemeye çalışıyorum, o zaman içimdeki boşluklar doluyor, varlığım bir anlam kazanıyor. Düşünmek, sadece zihinsel bir faaliyet değil, aynı zamanda ruhsal bir arınmadır. Her kelime, içimdeki karmaşayı biraz daha sadeleştirir; her cümle, beni kendime biraz daha yaklaştırır. Bu yüzden, düşünsel üretim benim için bir tür içsel ibadettir.

Toplumun gürültüsünden uzaklaştığım, yalnızlıkla dost olduğum ve sessizliğin içinde kendi sesimi duyduğum anlarda, benliğimle barış içinde olurum. O anlarda, dış dünyanın beklentileri değil, iç dünyanın çağrısı belirleyicidir. Bir kitabın sayfalarında kaybolmak, bir fikrin peşinden saatlerce yürümek, bir sorunun cevabını ararken zamanın akışını unutmak… İşte bu anlar, bana hem mutluluğun hem de değerin ne olduğunu hatırlatır. Çünkü değer, başkalarının gözünde değil, kendi içsel ölçütlerimde saklıdır.

Ve nihayet, ne zaman ki bir başkasının ruhuna dokunabildiğimi hissederim — bir yazıyla, bir sözle, bir düşünceyle — o zaman varlığımın yankısını duyarım. İnsan, yalnızca kendisi için değil, başkaları için de üretir; ve bu üretim, bir köprü olur benlikler arasında. Mutluluk, bu köprünün üstünde yürürken hissedilir; değer ise, o köprüyü inşa edebilmiş olmaktan doğar.