tenin hafızasında güneş

Güneşle temas, insanın varoluşsal yalnızlığını aşındıran bir temas biçimidir; ışığın tenle buluştuğu o an, bedenin sınırları silikleşir ve ruh, evrenin kadim ritmine dahil olur. Güneş, yalnızca bir yıldız değil, aynı zamanda insanın içsel aydınlanmasının metaforudur. Onun sıcaklığı, dışsal bir ısıdan ziyade, içsel bir çözülmenin habercisidir. Güneşle temas eden insan, kendini doğanın bir parçası olarak değil, doğanın ta kendisi olarak hisseder; özgürlük, bu bütünleşmede saklıdır.

Bu temas, zamanın lineer akışını askıya alır. Güneşin altında duran insan, geçmişin yükünden ve geleceğin belirsizliğinden sıyrılır; yalnızca anın hakikati kalır geriye. Bu hakikat, ne bir düşüncenin ürünü ne de bir duygunun yansımasıdır; o, varlığın çıplak halidir. Güneş, insanı düşünmeye değil, hissetmeye davet eder. Ve hissetmek, özgürlüğün en yalın biçimidir; çünkü his, aklın zincirlerinden azadedir.

Güneşle temas, insanın kendilik bilincini dönüştürür. Artık birey, toplumun dayattığı kimliklerden, dilin sınırlarından ve kültürün kalıplarından sıyrılmıştır. Güneşin altında çıplak kalan yalnızca beden değildir; zihin de soyunur, arınır, sadeleşir. Bu sadeleşme, özgürlüğün ontolojik zemini olur. İnsan, güneşin altında kendini yeniden kurar; bu kurulum, bir inşa değil, bir keşiftir. Keşfedilen, zaten hep orada olan ama unutulmuş olan özdür.

Ve nihayet, güneşle temas eden insan, varoluşun trajedisini değil, şiirini duyar. Güneş, varlığın melodisini fısıldar; bu melodi, ne bir kurtuluş vaadi taşır ne de bir anlam dayatır. O, sadece vardır. Tıpkı özgürlük gibi: tanımsız, sınırsız, ama hissedilir. Güneşle temas, insanın evrenle kurduğu en dürüst diyalogdur. Bu diyalogda kelimeler değil, ışık konuşur. Ve ışık, insanı kendine döndürür.